ما را ببخش...

ما را ببخش

خدایا، مرا ببخش!

به خاطر لحظه­ هایی که به یاد تو نبوده­ام!

به خاطر سجده­هایی که زود از سر مهر برداشتم.

به خاطر همه­ی درهایی که کوبیده­ام و خانه تو نبوده­اند.

به خاطر همه حاجاتی که از غیر تو خواسته­ام.

به خاطر همه وعده­هایی که تو به من دادی و من باور نکردم.

به خاطرهمه آنچه به خاطر سعادت من از من خواستی و من اعتماد نداشتم.

به خاطر همه آنچه خواستی به من بفهمانی و من نفهمیدم.

به خاطرهمه نعمت­هایت که شکر نکرده­ام.

به خاطرهمه مهربانی­هایت که با گناه پاسخ داده­ام.

به خاطر همه چشم پوشی­هایت که سوءاستفاده کرده­ام و گستاخ­تر شده­ام.

به خاطر همه آنچه در راه من خرج کرده­ای و من هیچ در راه تو خرج نکرده­ام.

به خاطر... مرا ببخش!

نه به خاطر آنکه من لیاقت بخشیده شدن دارم.

به خاطر اینکه تو شایسته­ی بخشیدنی!

نه به خاطر آنکه گناهان من بخشودنی هستند.

به خاطر ایتکه تو اهل عفو و مغفرتی و گذشت کار توست.

نه به خاطر این­که من خوب شده­ام؛ به خاطر این­که تو خوبی!

نه به خاطر آنکه مرا خوشحال کنی.

به خاطر این­که پیامبرت و اولیاء تو خوشحال شوند.

مرا ببخش! نه به خاطر من .

به خاطر "آن­که" گناهان من اول او را اذیت می­کند.

به خاطر "آن­که" گناهان من، غربت و آوارگی و غیبت او را تمدید می­کند

 به خاطر "آن­که" هر هفته پرونده اعمال مرا بدست او می­دهند!

به خاطر "آن­که" این بار نمی­داند با چه رویی پیش تو شفاعت مرا کند.

به خاطر "آن­که" قرار است بر زمین آقایی و سروری کند

و گناهان من مانع این کار شده­اند.

به خاطر "آن­که" دوستش داری و او تو را دارد!

به خاطر "آن­که" ناراحتی او ناراحتی توست و

خوشحالی او خوشحالی تو!

 به خاطر امام زمان مرا ببخش.